|
|
12 sep 2019 Het verhaal
Vandaag staat er een rustige dag op Langanes op de planning.
Na een goede nacht slaap volgt om 08:00 een heerlijk ontbijt, waar wij het wel een tijdje op vol gaan houden. We rijden om 09:30 weg, terwijl er een klein motregentje valt, maar omdat het vrijwel windstil is, worden we daar niet echt verdrietig van. Omdat we in ieder geval naar de vuurtoren willen aan het einde van de wereld (lees: verste punt op Langanes), doen we dat eerst, en rekenen er op dat de regen uiteindelijk een keer ophoudt vandaag. Maar eerst komen we een kudde paarden tegen, welke volledig vrij over het schiereiland banjeren. Bang van ons??.. Nee hoor, er is er zelfs één die de binnenkant van de auto wil bekijken. We voelen beiden dat het vandaag een echte fotodag wordt. Immense hoeveelheden drijfhout liggen langs de kust, en uiteraard stoppen we voor foto’s hiervan, maar ook van de immer onrustige zee, die ondanks de afwezige wind toch nog flinke golven produceert. Rond 11:30 zijn we op het uiterste puntje bij de vuurtoren, de markering van het eindpunt van de heenreis. We maken wat foto’s, en gaan rond 12:00 weer rustig terug, allereerst naar een klein vroeger vissersdorpje, waar van de huizen alleen nog enkele muren overeind staan. Een weldaad voor Urban-fotografen, maar ja ……. dat ben ik dus niet. Hier ben ik in 2005 voor het laatst geweest, en ik herinner me dat Paul (andere Paul) op de stenen langs de zeekant lag te vechten met een grote boomstam, die hij niet meer van zijn borstkas af kreeg…. Voort gaat de rit, en wéér komen we langs de paarden, die we eerst in de wie opzoeken, maar die later toch weer naar de auto komen.. Dezelfde als vanmorgen is nu geïnteresseerd in míjn kant van auto, en ik moet haar zelfs met enige dwang de auto uitwerken…. We hebben afgesproken dat we géén liftsters meenemen….. Dan komen bij een speciaal aangelegd platform hoog op de rotsen, en wat we daar zien tart elke beschrijving (maar ik ga het toch proberen). Diep onder ons zien we een uit de zee oprijzende rots, die aan de bovenkant volledig bedekt in met Jan van Genten. Een fascinerend gezicht, en we fotograferen uiteraard als gekken….. We zien ook aardig wat jong spul tussen de ouders zitten, PRACHTIG… Als we uitgefotografeerd zijn (dat vertelden onze steenkoude handen ons), gaan we op ons gemak terug naar Ytra-Lón, en passeren daarbij ook nog een dode walvis op een stukje strand, maar bij een vluchtige inspectie bleek, dat die er toch al langer dan een dag lag…… Ook deze avond laten we voor ons koken, en de forel is heerlijk... Rond 21:00 (vroeg hè) houden we het voor gezien, en laten we de slaap bezit van ons nemen.. |
Veilig reizen?